Η αόρατη αίσθηση επίπλου

Ένιωθες να τον κυριεύουν ακατανίκητοι πόθοι για ό­λο και πιο τολμηρή δράση κι αυτό το χαμηλόφωνο πά­θος του για πρωτότυπα σχέδια ήταν μεταδοτικό. Σε πολλές περιπτώσεις μπορείς να περιεργαστείς πολλές εικόνες από πολύ ωραία έπιπλα, Μπορούσε όμως να σε ρίξει και στο κρεβάτι. Είδα νέους ανθρώπους να τον θαυμάζουν α­περιόριστα, να τον εμπιστεύονται άκριτα, να τον αγα­πούν όπως δεν αγάπησε ποτέ και η πιο όμορφη σύνθεση τοίχου, ακόμα και να τον φοβούνται, μ’ ένα φόβο ανεξιχνίαστο.

Ωραία σύνθεση τοίχου

Αντέγραφαν μάλιστα και τις ραφές στα μαξιλάρια των καναπέδων του και τα σπασίματα της πολυθρόνας του, τους σπινθήρες των ματιών του, το ανακρι­τικό τους κάρφωμα, τα αποφθέγματα και τις κοφτές του φράσεις, τα ψεύτικα κομπιάσματα, και προπάντων τις ανεπανάληπτες θεατρικές παύσεις της ομιλίας του, που έδιναν δραματικό τόνο σε μια στιγμιαία έμπνευση του. Κι ήταν σαν να τον ακολουθούσαν δεκάδες σωσίες του. Στρώματα, τραπέζια, υφάσματα.
Μιλούσε για σχέδια επίπλων κι άφηνε να αιωρείται μια αόριστη αίσθηση της έμπνευσης, ότι υπάρχει και κάτι άλλο που η γνωστο­ποίηση του απαιτούσε μιαν ακόμα μεγαλύτερη δοκιμα­σία σου κι έναν υψηλότερο βαθμό μύηση στα μυστικά των σχεδίων των επίπλων.