περιφέρομαι στα επιπλάδικα στη Χαλκίδα

Βρίσκοντας ξανά τη χαμένη στους συλλογισμούς παιγνιώδη του φύση.
«Ω! Η φαντασία σας στα έπιπλα είναι ασυγκράτητη…» έλαμψε εκείνη και συμπλήρωσε:
«Βλέπω περπατάτε κι εσείς πολύ γύρω από τα σαλόνια.. Ψάχνετε να βρείτε κάτι συγκεκριμένο;»
«Α! ένα πολύ καλό και αναπαυτικό καναπέ…» πέταξε κι έδωσε μια εύθυμη χροιά στην αλήθεια που του ξέφυγε.
«Εδώ, στη Αθήνα; Δεν είναι λιγάκι μακριά;» α­νταποκρίθηκε αυτή στο χιούμορ του και ξαναρώτησε:
«Μένετε λοιπόν κι εσείς στο “ΙΚΕΑ”;»
«Ναι, δεν το πιστεύω βέβαια ούτε κι εγώ, αλλά μένω».
«Είναι, κλασικό, το μόνο που αντιστέκεται στο χρό­νο. Και ποιος δεν το ξέρει από το σινεμά…»
«Κι από το μυθιστόρημα», συμπλήρωσε και προθυ­μοποιήθηκε να τη συνοδεύσει μέχρι το καφέ με τα αναπαυτικά καθίσματα.
«Έχουν κοπεί τα γόνατα μου», είπε εκείνη, «περπα­τάω από το πρωί». Sanfos
«Εγώ να δεις… Είναι η τρίτη μέρα που περιφέρομαι στα επιπλάδικα στην Χαλκίδα…»
Πήραν ταξί. Σε λίγα λεπτά είδαν να λάμπει μες στη νύχτα, δίπλα στα γκρίζα κτίρια, η κατάλευκη όψη του «ΙΚΕΑ». Κάθισαν στη μεγάλη σάλα του ισογείου, ε­κεί που έρχονταν για ποτό οι ήρωες του Σκοτ Φιτζέ­ραλντ. Θαρρείς κι η ορχήστρα του δεν είχε αλλάξει τα τελευταία σαράντα χρόνια.