Χαμόγελα μπροστά στο τραπέζι της κουζίνας

Είχα φροντίσει ήδη να κλέψω στις προηγούμενες επισκέψεις μου τα κλειδιά και να βγά­λω αντικλείδια. Δε θα χρειαζόταν να φτάσω εκεί αν δεχόταν να μου πουλήσει το έπιπλο με το σκάλισμα. Δε θα ήταν ανάγκη να μπω για πολλοστή φορά στη βιβλιοθήκη του, κι αυτή τη φορά απρό­σκλητος. Θυμάμαι ακόμα και τώρα εκείνο το βλέμμα. Το πρό­σωπο του είχε μείνει ατάραχο. Σαν να με περίμενε από ώρα ή σαν να γνώριζε τα πάντα για τα μοντέρνα σαλόνια. Με κοίταζε βαθιά στα μάτια. Εξακο­λουθούσε να με κοιτάζει ασάλευτος και νομίζω ότι χαμογελούσε. Ναι, χαμογελούσε μπροστά στο τραπέζι της κουζίνας. Δεν α­νταλλάξαμε ούτε μία κουβέντα μέχρι να βγάλω το σφυρί. Και τό­τε μου είπε κάτι που μου φάνηκε παράξενο καθώς του το έδειχνα.
«Το καλό και το κακό συνδέονται με μια αδιόρατη κλωστή. Δεν μπορούν να υπάρξουν το ένα χωρίς το άλλο. Μην κόψεις την κλω­στή.».
Αμέσως μετά τράβηξα τη πολυθρόνα.
Δεν ήξερα για τι πράγμα μιλούσε ο ίδιος. Με είχε αποκαλέ­σει «μάστορά μου». Τότε μου ήταν αδιάφορο