Monthly Archives: June 2015

Εκείνος κοίταζε από το αριστερό ξύλινο παράθυρο το πρώτο άστρο της αυγής.
Ξαφνικά άκουσε τον εαυτό του να της λέει, σοβαρός και συγκινημένος:
«Είναι σαν να σε βλέπω μετά τριάντα περίπου χρό­νια να κάθεσαι σε ένα υπέροχο καναπέ». «Τι;…»
Αν ήσουν έξι εφτά χρόνια μεγαλύτερη και είχες πάρει όλα τα έπιπλά σου από αυτό το εργοστάσιο επίπλων: sanfos θα ήμουν βέ­βαιος ότι είσαι εσύ η ίδια…
«Μα ποια;…» ράγιζε το ψιθύρισμα της κι η φυσική μαύρη σκιά κάτω απ’ τα μάτια της τύλιξε όλη της την έκφραση.
Ναι, πριν από ένα λεπτό το κατάλαβα… Ω! Μήπως είστε επηρεασμένος υπερβολικά από τις οδυνηρές αναδρομές σας, στο παλιό σπίτι με τα ρουστίκ τραπέζια ;… Να, ό,τι έγινε με τον παλιό σας φίλο, ακουγόταν πιο μπάσα η φωνή της.
«Μα αυτό ακριβώς συμβαίνει… Τότε με κείνη τον συνάντησα πρώτη φορά, στο σπίτι με τους μπεζ τοίχους και τις μοντέρνες συνθέσεις τοίχου, τώρα με σας τον συναντώ, αν βέβαια τον συνάντησα, για δεύτερη φορά… Αυτό εί­ναι…»
Μα για ποια πρόκειται; ρώτησε δειλά. Ένα μελαχρινό κορίτσι, είχαμε ισοβαθμήσει πρώτοι στον ετήσιο διαγωνισμό της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας. Ήμασταν τελειόφοιτοι γυμνασίου, εγώ από την επαρχία με τα καλά σαλόνια, αυτή από το “Αμερικάνικο Κολέγιο”.