Monthly Archives: April 2012

Όμως τόσο αθόρυβα; Όποιος κι αν του είχε πλησιάσει δίπλα στον καναπε του γραφείου, θα έπρεπε να περπατάει σαν αιλουροειδές. Ήταν και οι άλλοι καναπεδες. Η σκέψη του γυρνούσε εκεί ξανά και ξα­νά. Ήταν μάταιο. Δε θα μπορούσε ποτέ να βγάλει κάποιο ασφα­λές συμπέρασμα. Όφειλε να δράσει.
Έκανε μερικές ακόμα προσπάθειες να κινηθεί, μα το μόνο που κατάφερε ήταν να σκάσει με τα πλάγια στο πάτωμα και να διαχυθεί ένα νέο κύμα πόνου στο κορμί του. Το μούδιασμα στα άκρα τα καθιστούσε σχεδόν άχρηστα. Έκανε το μόνο που του α­πέμενε: άρχισε να φωνάζει. Τουλάχιστον, υπέθεσε, θα μπορούσε να γνωρίσει κάποιον μ’ αυτόν τον τρόπο. Η υπόθεση του επιβεβαιώθηκε γρηγορότερα απ’ όσο περίμενε. Με την πρώ­τη κραυγή του άκουσε έναν ήχο σαν ξεμαντάλωμα κάπου κοντά και απέναντι από τα επιπλα. Την επόμενη στιγμή τυφλώθηκε από το φως. Έκα­νε, ή τουλάχιστον προσπάθησε να κάνει, την αντανακλαστική κί­νηση προστασίας των ματιών με ανάστροφη την παλάμη, μα φυ­σικά χωρίς αποτέλεσμα. Έκλεισε σφιχτά τα μάτια.